Κριτικές

Ιστορίες «καθημερινής τρέλας», θα μπορούσε να πει κανείς, που στοιχειώνουν τον κάθε ένα που η ζωή του έχει σχέση με τον μοτοσυκλετισμό και τους 2 τροχούς! Ιστορίες που έχουμε σκεφτεί, φαντασιωθεί, μερικές φορές ακόμα και βιώσει σε ένα παράλληλο σύμπαν!
Μπορεί να φαίνονται «τραβηγμένες από τα μαλλιά», απίθανες, γκροτέσκες, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα που έχει βάλει τη μοτοσυκλέτα στη ζωή του και συμβιώνει μαζί της –όχι απλά μετακινείται μαζί της. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι συνδυάζουν όλα τα χαρακτηριστικά και ιδιαιτερότητες του νέου Έλληνα, δηλαδή εμπεριέχουν την υπερβολή –που πάντα ενυπάρχει σε ιστορίες της παρέας, σε ιστορίες των ψαράδων ή των κυνηγών– μαζί με την προχειρότητα που πολλές φορές συνοδεύεται και από την ημιμάθεια ή τη βιασύνη, τον ωχαδερφισμό και όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής που δημιουργούν ένα εκρηκτικό στοιχείο στη συμπεριφορά μας και στον τρόπο που χειριζόμαστε καθημερινές καταστάσεις. Σε έναν «ξένο» πιθανόν να μην φαίνονται κατανοητές όλες αυτές, ή να ακούγονται τελείως εξωπραγματικές, αλλά είναι αυτό το στοιχείο της υπερβολής που τις κάνει αληθινές, γιατί σίγουρα οι πιο «απίθανες» είναι κι αυτές που ο συγγραφέας τους τις έχει ζήσει, δει, ακούσει!!
Ο Λάζαρος δεν κάνει τίποτε περισσότερο από να τις καταγράφει και με την όμορφη πένα του να τις σχηματοποιεί σε ολοκληρωμένο λόγο που δημιουργεί αυτοτελείς ιστορίες! Σίγουρα όμως, η κεντρική ιδέα, ο πυρήνας κάθε ιστορίας είναι αληθινός! Και ακριβώς επειδή ο αναγνώστης έχει βιώσει, σκεφτεί ή ονειρευτεί παρόμοιες καταστάσεις, το αντιλαμβάνεται άμεσα και «συμπάσχει» με τους ήρωες των ιστοριών! Προσθέστε και τη δεδομένη συναισθηματική φόρτιση που σίγουρα εμπεριέχει η έννοια του μοτοσυκλετισμού, μαζί με μια ρομαντική αναπόληση των πρώτων χρόνων που ο καθένας μας ασχολήθηκε με τη μοτοσυκλέτα και έχεις ένα εκρηκτικό πακέτο!
Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς και αγαπητές, συνωμοτικές ιστορίες, που τις μοιράζεται μια κάστα ανθρώπων που έχουν κοινό το «μικρόβιο του μοτοσυκλετισμού» μέσα τους!!
Στάικος “Μπαρμπακούλ” Ρόμπολας”

Είναι κάτι στο τρόπο που γράφει. Μπορεί να είναι κουλάτζα και να μην ξέρει να οδηγάει, αλλά η πένα του έχει κάτι το ιδιαίτερο. Σε μεταφέρει εκεί που θέλει αυτός και μετά σου δίνει μια νότα γέλιου και νοσταλγίας ταυτόχρονα. Σε κάνει να μετανιώσεις που δεν ήσουν εκεί δίπλα να το ζήσεις και εσύ. Κάτι σαν τις ιστορίες που μας λέγαν οι παππούδες μας δίπλα στη φωτιά. Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι. Μια σχετικά νεότερη και πολύ πιο καγκούρικη εκδοχή του παππού από τον οποίο όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες.” Αλέξανδρος Γιαγιάκος
Αλέξανδρος Γιαγιάκος

““Πρακτικά ξεκάθαρα κι όμορφα μερικές φορές χρειάζεσαι κάτι να ξεφύγεις από τη ρουτίνα . Τι γίνεται όμως όταν για κάποιο λόγο το ”φάρμακο” που διάλεξες για διαφυγή αυτής δεν είναι κοντά σου ή δεν γίνεται να το πάρεις ? Ανοίγεις μια σελίδα και διαβάζεις πέντε αράδες απ’ το βιβλίο . Ένα τεταρτάκι διάβασμα φτάνει να σε κάνει να χάσεις πάσα ιδέα για το στερεότυπο του ” φαρμάκου ” που σε κάνει να ξεχνάς ή να θυμάσαι γιατί αγαπάς την μοτοσυκλέτα και τους κεραυνοβολημένους που τις βολτάρουν . Διαβάζεις μια μικρή ιστορία ενός λεπτού , περιμένοντας ν’ ανάψει πράσινο . Και σου περιγράφει ο λύκος τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο μέσα σ’ ένα λεπτό . Μέσα σ ‘αυτό το λεπτό έχεις ξεραθεί στα γέλια και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις τα κλειδιά της μηχανής και να πας στο φανάρι . Να θες να βρεις λόγο να σε ”πιάσει στο στόμα του αυτός ο λύκος και να μη σ’ αφήνει ” ……….

Χορταστικό , απολαυστικό , ολοζώντανο , πραγματικό , ζωώδες ………..
Μπορώ να δώσω κι άλλους χαρακτηρισμούς για το βιβλίο μα θέλω κι άλλο …….. θέλω να το διαβάσω άλλη μια φορά ……. κι άλλη μια φορά ……. κι άλλη μια φορά ………… όσες είναι η βολταδες που έχω κάνει ή θα κάνω . Όσες οι στιγμές που μου πρόσφερε …………..”

Κώστας Τσαμπουνάρης

Κλειστές στροφές, ξετάπωτες  εξατμίσεις, ανοιχτοί δρόμοι, δωμάτια γεμάτα γράσο, καλόκαρδοι αλήτες, μπαρουτοκαπνισμένα μπάρ, άνθρωποι πάνω σε μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλέτες πάνω σε ανθρώπους, είναι μερικά από αυτά που θα συναντήσετε στο βιβλίο του «Λύκου»….

Ένα βιβλίο, που σε πρώτη ανάγνωση, ίσως κάποιος θεωρήσει ότι γράφτηκε για να εξυμνήσει την μοτοσυκλέτα, όμως αυτό είναι μόνο το επιφανειακό του θέματος. Ο συγγραφέας Λάζαρος Αλεξάκης,  την χρησιμοποιεί σαν Δούρειο Ίππο για να εμβαθύνει  και να μας διηγηθεί μια ιστορία, πίσω από την ιστορία. Να μας μιλήσει για μια ολόκληρη «φυλή» ανθρώπων, που έχουν τους δικούς τους κανόνες, την δική τους γλώσσα, τους δικούς τους «Αγίους», τον δικό τους μοναδικό ονειρικό προορισμό, τον δικό τους Παράδεισο. Περιγράφει, την καθημερινότητα, τα πάθη, τα όνειρα, τις καταστροφές και τα συναισθήματα τους με μοναδικό τρόπο και το καταφέρνει πολύ καλά. Διαβάζοντας τα διηγήματα, προσεκτικά, παράγραφό με την παράγραφο, πρόταση με την πρόταση, λέξη με την λέξη, καταλαβαίνεις, ότι η μοτοσυκλέτα, δεν είναι μερικά κομμάτια σίδερο ενωμένα μεταξύ τους. Δεν είναι ένα ακριβό παιχνίδι για μεγάλους, δεν είναι ένα μέσο αυτοπροβολής και στήριξης, μιας παρατεταμένης εφηβείας. Είναι τρόπος ζωής, είναι αγάπη και έρωτας, είναι κομμάτι της ύπαρξης μοναδικών ανθρώπων. Ο Αλεξάκης, καταφέρνει, να συμπληρώσει ένα πάζλ, να βάλει όλα τα κομμάτια της ιστορίας στην κατάλληλη θέση και να μας παρουσιάσει, έναν πολύχρωμο πίνακα. Έναν πίνακα, που σε πρώτο πλάνο έχει τον άνθρωπο, αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο, που τόσο αγαπάει,  που χρόνια τώρα παρακολουθεί και θαυμάζει, που συμπορεύεται.

Αυτό το βιβλίο μπορεί να φαίνεται χιουμοριστικό, αλλά η δική μου συμβουλή είναι να το διαβάσετε, πολύ σοβαρά. Κάπου εκεί μέσα, είστε κι εσείς ή κάποιος που αγαπήσατε, κάποιος που αγαπάτε….

Γιάννης Σιδεράκης, βιβλιοπώλης

είναι μερικά από αυτά που θα συναντήσετε στο βιβλίο του «Λύκου»….
Ένα βιβλίο, που σε πρώτη ανάγνωση, ίσως κάποιος θεωρήσει ότι γράφτηκε για να εξυμνήσει τη μοτοσυκλέτα, όμως αυτό είναι μόνο το επιφανειακό του θέματος. Ο συγγραφέας Λάζαρος Αλεξάκης, τη χρησιμοποιεί σαν Δούρειο Ίππο για να εμβαθύνει και να μας διηγηθεί μια ιστορία, πίσω από την ιστορία. Να μας μιλήσει για μια ολόκληρη «φυλή» ανθρώπων, που έχουν τους δικούς τους κανόνες, τη δική τους γλώσσα, τους δικούς τους «Αγίους», τον δικό τους μοναδικό ονειρικό προορισμό, τον δικό τους Παράδεισο. Περιγράφει, την καθημερινότητα, τα πάθη, τα όνειρα, τις καταστροφές και τα συναισθήματα τους με μοναδικό τρόπο και το καταφέρνει πολύ καλά. Διαβάζοντας τα διηγήματα, προσεκτικά, παράγραφό με την παράγραφο, πρόταση με την πρόταση, λέξη με τη λέξη, καταλαβαίνεις, ότι η μοτοσυκλέτα, δεν είναι μερικά κομμάτια σίδερο ενωμένα μεταξύ τους. Δεν είναι ένα ακριβό παιχνίδι για μεγάλους, δεν είναι ένα μέσο αυτοπροβολής και στήριξης, μιας παρατεταμένης εφηβείας. Είναι τρόπος ζωής, είναι αγάπη και έρωτας, είναι κομμάτι της ύπαρξης μοναδικών ανθρώπων. Ο Αλεξάκης, καταφέρνει, να συμπληρώσει ένα πάζλ, να βάλει όλα τα κομμάτια της ιστορίας στην κατάλληλη θέση και να μας παρουσιάσει, έναν πολύχρωμο πίνακα. Έναν πίνακα, που σε πρώτο πλάνο έχει τον άνθρωπο, αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο, που τόσο αγαπάει, που χρόνια τώρα παρακολουθεί και θαυμάζει, που συμπορεύεται..

Άρης Πλιακούρας

”Ιστορίες οι οποίες αν κάποια στιγμή της ζωής σου 2 ρόδες σε έχουν ταξιδέψει,σου θυμίζουν καταστάσεις και φίλους με χαμόγελο επισημαινοντας σου οτι παραμένεις έφηβος όταν νομίζεις οτι παραμεγαλωσε.

Να’σαι καλά Λυκε να υπενθυμίζεις στην αγέλη τα αυτονόητα.”

Εlias Dairis

“Οδηγώ «μηχανάκια» για τρεις δεκαετίες περίπου. Έχω περάσει από πολλά στάδια του μοτοσυκλετισμού και παρόλα αυτά νιώθω ακόμα στην αρχή. Το βιβλίο-«βίβλος» εντός και εκτός εισαγωγικών του Λάζαρου Αλεξάκη περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το ελληνικό Τζοε μπαρ τημ,  με αφηγήσεις που μας γυρίζουν σε μια άλλη εποχή όπου όλα ήταν «αγγελικά» πλασμένα στον χώρο της μοτοσυκλέτας. Τραγελαφικές καταστάσεις, σούπες ,κόντρες και εμπειρίες που οι περισσότεροι έχουμε ζήσει και είναι εκείνα που μας κάνουν να αγαπάμε όλο και περισσότερο τη μοτοσυκλέτα . Αναφορές από το τότε στο τώρα, παρέες και αστεία που έχουν μείνει χαραγμένα στο μοτοσυκλετιστικό μας DNA. Το απίστευτο στις αφηγήσεις του Λάζαρου είναι ότι είναι γεγονότα πέρα για πέρα αληθινά που μας φέρνουν γέλιο μέχρι δακρύων!! ………και μην ξεχνάτε!!!! «Στο στόμα του Λύκου» ή αλλιώς πως να φτιάξετε κοιλιακούς από τα γέλια”