είναι μερικά από αυτά που θα συναντήσετε στο βιβλίο του «Λύκου»….
Ένα βιβλίο, που σε πρώτη ανάγνωση, ίσως κάποιος θεωρήσει ότι γράφτηκε για να εξυμνήσει τη μοτοσυκλέτα, όμως αυτό είναι μόνο το επιφανειακό του θέματος. Ο συγγραφέας Λάζαρος Αλεξάκης, τη χρησιμοποιεί σαν Δούρειο Ίππο για να εμβαθύνει και να μας διηγηθεί μια ιστορία, πίσω από την ιστορία. Να μας μιλήσει για μια ολόκληρη «φυλή» ανθρώπων, που έχουν τους δικούς τους κανόνες, τη δική τους γλώσσα, τους δικούς τους «Αγίους», τον δικό τους μοναδικό ονειρικό προορισμό, τον δικό τους Παράδεισο. Περιγράφει, την καθημερινότητα, τα πάθη, τα όνειρα, τις καταστροφές και τα συναισθήματα τους με μοναδικό τρόπο και το καταφέρνει πολύ καλά. Διαβάζοντας τα διηγήματα, προσεκτικά, παράγραφό με την παράγραφο, πρόταση με την πρόταση, λέξη με τη λέξη, καταλαβαίνεις, ότι η μοτοσυκλέτα, δεν είναι μερικά κομμάτια σίδερο ενωμένα μεταξύ τους. Δεν είναι ένα ακριβό παιχνίδι για μεγάλους, δεν είναι ένα μέσο αυτοπροβολής και στήριξης, μιας παρατεταμένης εφηβείας. Είναι τρόπος ζωής, είναι αγάπη και έρωτας, είναι κομμάτι της ύπαρξης μοναδικών ανθρώπων. Ο Αλεξάκης, καταφέρνει, να συμπληρώσει ένα πάζλ, να βάλει όλα τα κομμάτια της ιστορίας στην κατάλληλη θέση και να μας παρουσιάσει, έναν πολύχρωμο πίνακα. Έναν πίνακα, που σε πρώτο πλάνο έχει τον άνθρωπο, αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο, που τόσο αγαπάει, που χρόνια τώρα παρακολουθεί και θαυμάζει, που συμπορεύεται..

Άρης Πλιακούρας